Urlop i rowery w kaliskich realiach

2015-07-22 22:57:00 klocek

W końcu upragniony urlop. Zaplanowałem wyjazd krajoznawczy po trzech popularnych nadmorskich ośrodkach wypoczynkowych, no i załatwić parę służbowych spraw. O urlopie nie ma co pisać, bo wyjdzie że się chwalę. Wreszcie wróciłem do domu (Kalisza), wyruszyłem poprzypominać sobie miasto i zacząłem porównywać. Chciałbym zapoznać Was z kilkoma ciekawymi obserwacjami dotyczącymi ruchu pieszo-rowerowego, które zauważyłem w tych miastach. Zdjęć nie umieszczę, gdyż nie mam takowych (nie myślałem o artykule).

Rozwiązania architektoniczne

W pewnych miejscach gdzie w przeszłości był chodnik, deptak lub podobne – pozostał nim.
Ścieżki powstały dodatkowo, bez zwężania istniejących pasów ruchu; oddzielone pasem zieleni, wyraźnie widać, że są to tereny “wykradzione” spółdzielniom i innym. Różnica jest zauważalna przez różne rodzaje nawierzchni i ich wiek.

Jakby to u nas mogło działać?
Przykład: ścieżka przy Podmiejskiej – dlaczego nie odkupiono terenu od Kaliskiej Spółdzielni Mieszkaniowej, i tam zrobiono ścieżki?

I co najlepsze – ścieżki rowerowe mają wyznaczone pasy ruchu – tak jak jezdnia.

W miejscach gdzie tego nie dało się wykonać (zwarta zabudowa, stare budownictwo) podział:
– lewa strona jezdni – ciągi pieszo-rowerowe,
– prawa strona – chodnik.

U nas mogli zrobić tak Łódzką – po co rozdzielali na chodnik i ścieżkę, przez co i jedno i drugie jest wąskie. Jeżeli chodnik jest wyłącznie po jednej stronie – ciąg pieszo-rowerowy lub wydzielone chodnik, ścieżka (tutaj nic nowego).

Szerokość ciągów, chodników i ścieżek idealna. Nie było problemu, by wyprzedzić (pieszo) matkę z dzieckiem i wózkiem bez obawy wpadnięcia pod rower. Jadąc rowerem, mogłem wyprzedzić innych rowerzystów, bez obawy wyjechania poza ścieżkę.

A najlepsze z architektury zostawiłem na koniec – na ścieżkach wszechobecna kostka brukowa bądź pozbruk. I nigdzie nie słyszałem narzekania, że nie jest z asfaltu.

Kultura

Oj, tego to musimy się nauczyć. Zadziwiające dla mnie jest to, że kulturę wykazywali zarówno tubylcy jak i turyści. Przede wszystkim prędkość – nikt nie poruszał się na rowerze szybciej niż prędkość średnio-spacerowa. Nie widziałem osób, które gnałyby na rowerach szosowych. Nie widziałem nikogo w stroju niedzielno-pseudo-kolarskim.
Oczywiście, byłem w miejscowościach, które czerpią zyski z turystyki; ale… wstawałem wcześnie rano, wychodziłem na “obchód” i widziałem osoby, które jadą do pracy na rowerach, bez pośpiechu, spokojnie. Oj, kultury to musimy się jeszcze od nich uczyć.

Byłem chyba jedyną osobą, która przechodząc na wyznaczonym przejściu dla pieszych na ścieżce rowerowej, rozgląda się na boki, czy też nie pojawi się jakiś rowerzysta i mnie nie przejedzie. Ot, taki instynkt kalisko-samozachowawczy.

Jedźmy dalej z tą kulturą. Ciągi pieszo-rowerowe, a nawet chodniki z wydzieloną strefą dla rowerów – kultura pełną gębą. Jak za dawnych czasów, gdy nie było ścieżek, a ja jeździłem po chodnikach w Kaliszu. Rowerzyści mijając pieszych, jadą powoli i ostrożnie; powiedzą “przepraszam” zamiast dzwonić i wyzywać. Tubylec widząc mnie spieszącego się na pociąg obładowanego pięćdziesięcioma torbami, leżakami itp, zatrzymał się na ścieżce rowerowej by mnie przepuścić.

No i rowerzyści nie pozbyli się instynktu samozachowawczego – zatrzymują się lub zwalniają przed przejechaniem przez ulicę.
Piesi nie wyzywają, często ustępują drogi – dla przykładu w naszym mieście, najlepiej pieszym (całym rodzinom) to się idzie tyralierą, tak szeroko, że nawet pieszy nie może ich wyminąć. Piesi jak zatrzymają się na chodniku by porozmawiać, to staną z boku, a nie na środku. Czyli pełna symbioza.

Piesi wchodzą na ścieżki rowerowe, rowerzyści wjeżdżają na chodnik, tak jakby tej granicy nie było; i nikt nikomu nie przeszkadza.

A samochody? Kierowcy trąbią na rowerzystów, którzy jadą ulicą, pomimo istnienia ścieżki dla rowerów (i zakazu ruchu rowerowego); trąbią na pieszych, którzy wchodzą pod koła w miejscach nieprzeznaczonych do tego. Jednakże, zatrzymują się przed przejściami dla pieszych, nie gnają ulicami ile bozia dała.

Podsumowując

Ruch rowerowy jest zrównoważony do ruchu pieszego, nie zauważyłem tego, co w Kaliszu zaczyna się nagminnie pojawiać – coś kosztem czegoś. Starano się zadowolić wszystkie grupy, tak by jedna nie była poszkodowana kosztem innej – warto się nad tym zastanowić.
Prawdopodobnie przekłada się to także na kulturę jazdy, chodzenia. Mając swoje miejsce, widząc symbiozę człowiek dostosuje się do niej. A może byłem w innym świecie?

Jeśli spodobał Ci się nasz artykuł,

wrzuć nam coś do kapelusza :)

Wesprzyj jednorazowo

Wdzięczny Zespół Calisia.pl

Przeglądaj artykuły z 16 lat istnienia portalu Calisia.pl - od 2007 roku do dziś !

Opinie użytkowników:

Te artykuły mogą cię zainteresować