Władysław Frasyniuk w Kaliszu

Pełne wideo z wtorkowego spotkania w Cafe Calisia

- Jesteśmy pokoleniem, które jest uprzywilejowane, które wywalczyło niepodległość. Strasznie źle wspominam rocznicę 100-lecia odzyskania niepodległości. W tym 100-leciu nagle sobie uświadomiłem, że moje pokolenia, ale też pokolenie ludzi młodszych, nie ma świadomości, że w tych 100 latach trzykrotnie odbudowywaliśmy państwowość i dwukrotnie wywalczyliśmy niepodległość – mówił Władysław Frasyniuk. - Tak jak marszałek Józef Piłsudski jest dobrze pamiętany i był rzeczywiście wybitnym politykiem, tak drugim wybitnym politykiem współczesnym, któremu zawdzięczamy wolność jest Lech Wałęsa.

Władysław Frasyniuk skomentował również obecną sytuację polityczną i poczynania partii opozycyjnych PO i .Nowoczesnej.

- Po ostatnim wystąpieniu Donalda Tuska mogę z pełnym przekonaniem powiedzieć, że Tusk wrócił i 12 miesięcy nie będzie PiSu. Dużym szokiem było dla mnie zachowanie przewodniczącego PO, który zdecydował się na zniszczenie .Nowoczesnej. Mam świadomość jakim poparciem cieszy się .Nowoczesna i jak wiele złego zrobił Ryszard Petru. Nie ma cienia wątpliwości, że z punktu widzenia PO i Grzegorza Schetyny, Katarzyna Lubnauer i .Nowoczesna pokazywała dobrą twarz polityki, że duży potrafi rozmawiać z mniejszym. Katarzyna Lubnauer bardzo ocieplała wizerunek Schetyny – wyjaśniał Władysław Frasyniuk.

Władysław Frasyniuk – polski polityk, przedsiębiorca, działacz opozycji w PRL, były przewodniczący Unii Wolności i Partii Demokratycznej, poseł na Sejm I, II i III kadencji.

W 1980 wstąpił do NSZZ „Solidarność”. Od czerwca do października 1981 był członkiem Krajowej Komisji Porozumiewawczej, następnie do grudnia zasiadał w Komisji Krajowej związku. 30 czerwca 1981 został przewodniczącym zarządu Regionu Dolny Śląsk. 13 grudnia 1981 uniknął zatrzymania w sopockim Grand Hotelu. W latach 1981–1982 kierował niejawnym Regionalnym Komitetem Strajkowym Dolny Śląsk. W 1982 i ponownie od 1986 do 1987 wchodził w skład Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej. W latach 1982–1986 był więziony z krótkimi przerwami za działalność opozycyjną, został zwolniony na mocy amnestii.

Na początku lat 90. zasiadał w radzie miasta Wrocławia. W latach 1991–2001 z ramienia UD i UW przez trzy kadencje sprawował mandat poselski. W I kadencji należał do Komisji Systemu Gospodarczego i Przemysłu, w II był członkiem Komisji Przekształceń Własnościowych, w III kadencji pracował jako wiceprzewodniczący Komisji Regulaminowej i Spraw Poselskich oraz członek Komisji Skarbu Państwa, Uwłaszczenia i Prywatyzacji. W 2001 ubiegał się o reelekcję, jednak UW nie uzyskała mandatów w Sejmie. Bezskutecznie kandydował także w wyborach uzupełniających do Senatu w 2004 (zajął 3. miejsce na 10 kandydatów) i w parlamentarnych ponownie do Sejmu w 2005.

Był współzałożycielem Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna, w którym objął stanowisko przewodniczącego. W 1991 przystąpił do Unii Demokratycznej, przez dwa lata był jej wiceprzewodniczącym. W 1994 został członkiem Unii Wolności, w 1999 objął funkcję przewodniczącego dolnośląskich struktur wojewódzkich. Od 2001 do 2005 był przewodniczącym Unii Wolności. W 2005 został jednym z inicjatorów i liderów (razem z Jerzym Hausnerem i Tadeuszem Mazowieckim) przekształcenia UW w Partię Demokratyczną. Kierował tym ugrupowaniem do 4 marca 2006. W grudniu 2009 odszedł z PD. W wyborach prezydenckich w 2010 popierał Andrzeja Olechowskiego.